Over mij

Al sinds ik een klein meisje was, wist ik wat ik later wilde worden: moeder. En juf, schrijfster, archeoloog en zangeres, maar vooral moeder. Moeder zijn leek mij het einde. En het is ook geweldig. Al is het ook een stuk gecompliceerder dan ik dacht. 

Eigenlijk is het vreemd dat wij ervan uitgaan dat je precies weet hoe je vader of moeder moet zijn zodra je een kind krijgt. Je moet lessen volgen om je rijbewijs te halen, je mag pas in het zwembad springen als je een diploma hebt, maar bij zoiets belangrijks als het opvoeden van een kind word je meteen in het diepe gegooid. 

Toen ik in verwachting was van onze oudste werd mij verteld dat je vanzelf leert hoe je moeder moet zijn. Zodra je voor de eerste keer je baby in de armen houdt, weet je precies wat je moet doen, zei iedereen. Nou, ik wist dus niet vanzelf hoe het moest. Onze oudste zoon deed niets volgens het boekje, alles ging anders dan verwacht. Ik zat regelmatig met de handen in het haar en had geen idee wat ik moest beginnen. 

Ik ben gek op onze jongens, echt waar, maar wat voelde ik me vaak moederst die eerste jaren: de overtreffende trap van moe. Onze zonen zijn mijn grootste leermeesters, maar hun lessen zijn vaak zwaar. Want mijn kinderen hebben allebei autisme en de oudste ook nog ADHD. En dat maakt dat helemaal niets vanzelf gaat, ook het moederschap niet. 

Door de geboorte van mijn kinderen werd ik moeder. Door de enerverende ontdekkingsreis die wij met ons gezin hebben gemaakt, de zoektocht naar hoe we onze kinderen het beste konden helpen, werd ik moederst: niet alleen moe, maar bovenal moeder in de overtreffende trap. Het moederschap is intensiever, vermoeiender, drukker en zwaarder, maar ook mooier, dierbaarder, liever en waardevoller dan ik ooit had durven dromen. Ik had geen andere reis willen maken dan de onze. En dat is iets waar ik Storm en Diesel ontzettend dankbaar voor ben.