Pleidooi voor meer begrip

Het lastigste van het autisme van mijn kinderen vind ik niet de beperkingen die daaruit voortvloeien, maar het onbegrip van de omgeving. Zeker toen de jongens kleiner waren, leek hun gedrag veel op 'gewoon' opstandig peutergedrag en hadden mensen vaak niet door dat hun gedrag geen onwil was, maar onmacht. De reacties die dat opleverde, waren vaak behoorlijk kwetsend. 

Ik gun mijn jongens het zelfvertrouwen om met open vizier de wereld in te trekken. Maar tegelijkertijd vind ik het lastig om hen los te laten in een maatschappij waar weinig compassie heerst voor mensen die anders zijn. Dat ze nu zo op hun tenen lopen, zou niet nodig moeten zijn. Namens mijn zonen wil ik daarom vragen: heb wat geduld met hen en met alle autistische mensen die niet in hetzelfde tempo kunnen leven als de rest van de wereld. Waardeer hun eerlijkheid, bewonder hun puurheid en heb hen lief om wie ze zijn. Dan komen ze er wel. Deze kinderen én volwassenen kunnen ons zo veel leren, als we ons hart maar openzetten, zodat we hun taal leren verstaan.