Sommige kinderen ontwikkelen al vrij vroeg
een eigen kledingsmaak. Zo wist Diesel op zijn vijfde al precies wat hij wel en
niet aantrok. ‘Die broek kan echt niet, mam!’ zei doodleuk
toen ik een in mijn ogen hippe, nieuwe jeans voor hem had gekocht. Nooit
gedragen die broek, dus tegenwoordig houd ik maar rekening met zijn smaak.
Storm daarentegen interesseert het niet welke kleren hij draagt, als het
maar lekker zit.
Nu
is Storm nogal makkelijk aangelegd als het op dingen zelf doen aankomt. Dat
merkten we ook toen we hem als kleuter wilden leren om zich zelf aan te kleden.
Hij zag daar het nut niet van in, vond het veel handiger als mama of papa dat
deed. Die hele zelluf-doen-peuterfase heeft hij overgeslagen, hij miste de
intrinsieke motivatie. Aangezien ik het niet zag zitten om mijn zoon
als puber nog steeds aan te moeten kleden, besloten we samen met de thuisbegeleiding
een plan op te stellen om dit project aan te pakken.
Nu
is de taak ‘aankleden’ voor een kind met ASS best een hoge berg om in een keer
te beklimmen, daarom hebben we het opgedeeld in kleine stapjes. Storm moest namelijk niet alleen leren hoe je bepaalde kledingstukken aantrekt,
maar ook in welke volgorde hij dat moest doen. Voor ons is het misschien vanzelfsprekend
dat je eerst je onderbroek aantrekt en daarna pas je jeans, maar voor
een ASS’er is dat niet per se logisch.
Om Storm de volgorde van aankleden te leren, vulden we zo’n insteekfotomapje met pictogrammen van kledingstukken,
in de juiste volgorde. Kinderen met ASS zijn namelijk beelddenkers, daarom
is visuele ondersteuning zo belangrijk. Er zijn verschillende sites met pictogrammen te vinden op internet. www.sclera.be gebruiken wij bijvoorbeeld vaak, omdat ze picto's hebben van vrijwel alle denkbare
voorwerpen en activiteiten, dus ook van een heleboel kledingstukken.
Daarbij
is het niet zo belangrijk wat er precies op het plaatje staat. Het gaat er
vooral om dat jouw kind het plaatje met het juiste beeld associeert. Daarom
hebben we Storm zelf de picto’s uit laten zoeken, zodat hij makkelijker dat
verband kon leggen. Hij vond het geweldig om zijn eigen boek samen te stellen. ’s
Avonds legde hij trots aan papa uit wat de bedoeling was, dus dat was een
veelbelovend begin.
De
volgende ochtend gingen we vol goede moed aan de slag. Ik legde alle kleren
klaar op bed, Storm pakte zijn boekje erbij en begon zich zonder protest aan te
kleden. Een kwartier later zat meneer aangekleed en wel zo trots als een pauw
aan het ontbijt. Ik was blij dat het zo goed was gegaan en dacht dat we klaar
waren. Helaas had ik te vroeg gejuicht.
De
volgende dag was Storms enthousiasme al een stuk minder en nog een dag later
zette hij het boekje als een feestmuts op zijn hoofd en weigerde verder alle
medewerking. Hoe ik ook probeerde om mijn zoon over te halen zelf zijn kleren
aan te trekken, het lukte niet. Uiteindelijk heb ik hem maar weer aangekleed, want het
taxibusje kwam eraan.
Maar
ik gaf niet op. De volgende dag probeerden we het opnieuw, en de dag daarna weer,
en na een paar weken kon Storm zich helemaal alleen aankleden, zonder boekje. In
stressvolle periodes had hij nog wel eens een terugval, maar
dan pakten we het aankleedboek er weer bij en dan lukte het om de draad op te pakken.
Veel kinderen met ASS kunnen baat hebben bij een stappenplan om complexe
taken als aankleden te leren. Maak de stappen visueel door pictogrammen te
gebruiken. Betrek je kind bij het opstellen van het stappenplan, zodat het echt zijn succes
wordt als het lukt. En als het doel is behaald, mag dat zeker beloond worden. Elke
mijlpaal telt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten