Hoe doe je dat met eten? - deel 2

Vroeger vond ik het maar niets als ik in een restaurant kinderen zag kliederen met hun eten. Van die kleintjes die met hun handen in de spaghetti zaten om hun vingers vervolgens af te vegen aan de stoel. Dat ging ik allemaal anders doen. Ik zou mijn kinderen leren om met mes en vork te eten, recht op hun stoel te blijven zitten, hun bord leeg te eten en niet op te staan van tafel voor iedereen klaar was. Ha. Das niet helemaal gelukt. Tafelmanieren aanleren bleek in de praktijk nog niet zo simpel.

Bijna alle kleine kinderen vinden het lastig om stil te blijven zitten, maar voor kinderen met ADHD is dat helemaal een drama. Ook is het voor mijn jongens met hun voedselgevoeligheden niet vanzelfsprekend dat ze hun bord netjes leegeten. Correct gebruik van mes en vork (dus niet als zwaard of prikpen) vinden ze eveneens moeilijk. Vooral Storm worstelt met zijn bestek, zijn handen raken in de knoop als hij een stuk van zijn vlees af wil snijden, terwijl hij dat lapje tegelijkertijd in bedwang probeert te houden met zijn vork. Dat komt door zijn ietwat houterige motoriek, waardoor het op de juiste manier hanteren van bestek op zijn twaalfde nog steeds een uitdaging vormt.

Compromis

Uiteindelijk zullen de jongens vast wel leren hoe het moet, maar het gaat allemaal een stuk langzamer dan ik had gedacht en gehoopt. Daarom hebben we een compromis gesloten. Storm en Diesel moeten blijven zitten tot wij allemaal klaar zijn, maar ze hoeven niet altijd hun bord leeg te eten. Verder sta ik oogluikend toe dat de heren niet alleen friet en drumsticks met hun handen eten, maar ook boontjes, stronkjes broccoli en reepjes vlees. Ik ben allang blij dát ze eten, de manier waarop is (voorlopig) minder belangrijk.

Wij hebben rust gekregen aan tafel door van de maaltijd een dagelijks terugkerend ritueel te maken. Zo eten we altijd op hetzelfde tijdstip, namelijk om half zes. Behalve als er gesport moet worden, dan eten we eerder. Dat is geen probleem, omdat we deze uitzondering in een regel hebben verpakt, waardoor de jongens hier goed mee om kunnen gaan. Verder heeft iedereen bij ons thuis een vaste plek aan tafel. Ik merk dat dit ook na al die jaren belangrijk blijft voor de kinderen, want als we eens afwijken van deze regel omdat er bijvoorbeeld iemand mee blijft eten, veroorzaakt dit meteen stress. Wat dan helpt is duidelijk vertellen dat dit een uitzondering is en dat de maaltijd de volgende dag weer volgens normaal plan verloopt. Dan keert de rust meestal weer terug.

Ook aan tafel zijn duidelijkheid en structuur dus de sleutelwoorden: maak van de maaltijd zo veel mogelijk een vast ritueel, zodat de kinderen de spanning omtrent de randvoorwaarden los kunnen laten en zich kunnen concentreren op het eten. Dat komt de sfeer – en de tafelmanieren – absoluut ten goede.